മരണം എന്ന കാമുകന്‍

നീണ്ടകാലങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം,

ഞാനിന്നലെ വീണ്ടും അവനെ കണ്ടു.

അതേ മുഖം, വകഞ്ഞുമാറ്റിയ മുടി,

പുഞ്ചിരിയൊളിപ്പിക്കുന്ന ചുണ്ടുകള്‍,

തീക്ഷ്ണമായ കണ്ണുകള്‍.

അവന്‍ എന്റെ അടുക്കല്‍,

എന്നെ ചേര്‍ന്നിരിക്കുകയായിരുന്നു.

എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അകാരണമായ്,

ഭയത്തിന്റെ ആവരണം പുതയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍,

കണ്ണുനീര്‍ അടര്‍ന്നു വീഴാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍

ഞാന്‍ കണ്ണുകളടച്ചു.

എന്റെ കണ്ണുകള്‍ക്കു മീതെ.....

നിശ്വാസത്തിന്റെ തണുപ്പ്...

എന്റെ നെറ്റിയില്‍ അവന്റെ ചുണ്ടിന്റെ തണുപ്പ്...

ഞെട്ടി, എങ്കിലും ഞാന്‍ കണ്ണുതുറന്നില്ല

എന്തേ? ഇത്രയും തണുപ്പ്?

നിന്റെ ചൂട്, നിന്റെ സ്നേഹം എവിടെ?

ഞാന്‍ അതിശയിച്ചു!

മൂടല്‍ മഞ്ഞിന്റെ തണുത്ത രാത്രിയില്‍,
നീ ഒരിക്കലും തണുക്കാറില്ലല്ലോ?

നിന്റെ ചൂട് ഒരിക്കലും

നിന്നെ വേര്‍ പിരിയാറില്ലല്ലോ?

ഞാന്‍ സംശയിച്ചു... നീ?

സംസാരിക്കാനാവാതെ ഞാനിരുന്നു!

മറുപടി പറയാനാവാതെ അവനും!

അവനെ ഒന്ന് തൊടാന്‍ ഞാനാഗ്രഹിച്ചു.

എന്റെ കൈകള്‍ അവനെ തൊടാന്‍ നീണ്ടു...

പക്ഷെ...

അവന് ശരീരമില്ലായിരുന്നു...

ചൂടില്ലായിരുന്നു..

സ്പര്‍ശനം ഇല്ലായിരുന്നു....

അവന്‍ മരണമായിരുന്നു!

ആത്മാവായിരുന്നു....

എന്നെ സ്നേഹിച്ച എന്റെ പ്രിയകാമുകനായിരുന്നു!!!